Miet Van Stichel

Mede door de opleiding textielontwerp die ik volgde aan Sint-Lucas groeide mijn fascinatie voor weefsels, draden en de wijze waarop textiel reageert in bepaalde omstandigheden. Net als mijn waardering en interesse voor handwerk met zijn verschillende technieken en diverse culturele achtergronden. Ik hou van de bijna rituele handelingen die bij handwerk komen kijken, het bezig zijn op zich terwijl je gedachten afdwalen.

 

Toch heb ik nooit toegepast gewerkt of ontworpen in de strikte betekenis van het woord. Ik gebruik textiele materialen omwille van hun tactiele karakter en de verschillende en eindeloze toepassingsmogelijkheden ervan. Als een middel om een verhaal te vertellen. Het uiteindelijke werk kan alle kanten uit. Eerst is er een gevoel, een ervaring als fundament. Daarna ga ik op zoek naar manieren om een wereld te creëren waarin dat gevoel tot uiting kan komen. Zo bouw ik stukje bij beetje een beeld en gaandeweg wordt de vorm die het werk zal aannemen duidelijk. Een foto, een projectie, een filmpje, een tekst, een installatie...

 

Onvermijdelijk komt mijn liefde voor theater doorsijpelen in mijn werk. Meer bepaald de enscenering en kostuums maar ook het geschreven, gesproken en zorgvuldig gekozen woord zijn zaken waar ik me met veel plezier over buig. Ieder werk heeft zijn eigen sfeer, techniek en medium. Ieder werk probeert je op een andere manier te benaderen, belicht het verhaal vanuit net weer een ander standpunt. Dat maakt het boeiend voor zowel u als toeschouwer en ik als maker. Het telkens van nul beginnen is een uitdaging: een nieuwe techniek onder de knie krijgen, een nieuw materiaal uittesten, een resem nieuwe technische problemen weten te overwinnen.

 

De wereld die ik creëer is er niet één van slogans of van politieke statements. Ik stel geen wantoestanden aan de kaak. Toch vertel ik iets over deze wereld, over de mensen die de realiteit de rug toe hebben gekeerd. Die niet om kunnen met de vanzelfsprekendheid, de gang van zaken. Over hoe ontheemd mensen kunnen zijn nu elke uithoek in de wereld bereikbaar is. En ook hoe eenzaam mensen zich voelen zelfs met honderden vrienden slechts een muisklik van zich verwijderd. Over hoe de magie der kleine dingen plaats moet ruimen voor een realiteit die overwegend vlak, éénzijdig en liefst licht verteerbaar is. Over hoe steeds vaker onverschillig de schouders worden opgehaald. Daar wil ik iets over zeggen. Ik zie mijn werk als een soort beeldende poëzie die eerder wil troosten dan klappen uitdelen, een toevluchtsoord voor zij die even op adem willen komen.